Als nieuwste Thin Piggy kan het een uitdaging zijn om door de nuances van een nieuwe werkplek te navigeren, met name een volledig afgelegen werkplek. We zijn verspreid van kust tot kust, met verschillende persoonlijkheden, levensstijlen en werkuren. Ik houd mijn agenda bij zowel de centrale als de westkust om verwarring bij het plannen van vergaderingen te voorkomen. Terwijl ik me bij het team vervoeg en enthousiast word over mijn nieuwe rol, komt de term ‘stille stoppen’ ter discussie onder mijn collega’s. Elke dag wordt er op LinkedIn een nieuw opinieartikel geschreven, zowel voor als tegen het concept.
Stil stoppen wordt algemeen begrepen als werknemers die hun werktaken vervullen zonder verder te gaan. Argumenten tegen stil stoppen zijn grotendeels afkomstig van oudere generatieswaarin staat dat werknemers alleen het absolute minimum doen, terwijl degenen die voorstander zijn van het concept stellen dat het gaat om de balans tussen werk en privéleven en niet in de drukte te kopen.
Ik twijfel aan beide kanten van het debat.
Ik ben ingehuurd om een hulpmiddel en functie te bieden aan de organisatie die mij in dienst heeft. Deze functie werd voor mij gedefinieerd in gesprekken die leidden tot mijn dienstverband en ook in mijn initiële arbeidsovereenkomst. Mijn rol blijft zichzelf hervormen en opnieuw definiëren terwijl ik nieuwe platforms grijp en me op mijn gemak voel met onze relaties met klanten. Simpel gezegd, ik ben opgeleid en op de hoogte gebracht voor mijn rol. Ik ben gretig en ambitieus, en niets is te groot of te klein om aan te pakken. Ga ik echt boven en buiten? Of vervul ik mijn functie binnen ons bedrijf om waarde te leveren, waar ik dan financieel voor gecompenseerd word?
Het stellen van grenzen tussen het persoonlijke en professionele leven is de verantwoordelijkheid van een individu. Ik kan genieten van mijn persoonlijke leven omdat van mijn professionele leven. Als ik een ziektedag nodig heb, is het in mijn macht om de kwestie met mijn leidinggevende te bespreken dat ik een vrije dag nodig heb. Het is echter ook mijn keuze om te zeggen dat ik me goed genoeg voel om mijn taken voor die dag te voltooien en op mijn werk te verschijnen (nog steeds in mijn pyjama, met een doos tissues op mijn bureau). Sommigen vinden dit misschien het nadeel van thuiswerken, maar ik zie het als een kans, waardoor ik kan beslissen hoe mijn tijd wordt besteed.
Rustig stoppen is een pleidooi voor werkgevers die de grenzen van de balans tussen werk en privé overschrijden, of het nu gaat om persoonlijke vrije tijd, salaris of de algehele omgeving. Werknemers voldoen aan hun gedefinieerde verantwoordelijkheden, maar zijn niet gemotiveerd om een extra stap te zetten omdat hun andere behoeften niet worden vervuld. Ze zijn opgebrand en hebben er genoeg van om meer werk te krijgen zonder extra vergoeding. Ze zijn het zat om PTO te sparen voor hun droomvakantie, maar krijgen tijdens het reizen tientallen e-mails met de vraag om een antwoord.
Ik heb ervoor gekozen om bij Thin Pig te werken aan het compromis van de balans tussen werk en privé, en in mijn korte tijd hier kan ik al zien dat we een bedrijf zijn van mensen die hier willen zijn. We willen het goed doen in ons werk en we willen nieuwe dingen blijven leren. We blinken uit in ons werk omdat we gepassioneerd zijn over het werk dat we voor onze klanten doen. We willen de verwachtingen overtreffen, maar we gaan slimmer werken, niet harder. We willen dat ons bedrijf groeit omdat we erop vertrouwen dat onze werkgevers onze bijdrage aan het eindresultaat erkennen. We doen de extra taken, studeren voor certificeringen, ruimen de rust op wanneer een teamlid met zwangerschapsverlof is of een familiekwestie heeft.
Stil stoppen betekent niet dat werknemers hun werk niet doen of op het werk verschijnen. Het is het antwoord op een mentaliteit op de werkvloer dat we met elkaar wedijveren om langer te werken, meer te produceren en het werkpaard te zijn zonder enige belofte dat dit extra werk zal leiden tot een promotie of verhoging. In mijn ervaring leidt dit competitieve karakter op een werkplek tot een giftige omgeving en algehele ontevredenheid van werknemers. Waarom meer doen als je er niet eens bij wilt zijn?
Het aanmoedigen van medewerkers en het creëren van een veilige omgeving voor hen waar ze vrijheid en verantwoordelijkheid hebben, is de sleutel tot het succesvol behouden van talent voor elk bedrijf. Als werknemer zijn er gevallen waarin we de grenzen tussen leven en werk misschien moeten verleggen, maar dit mag geen constant effect hebben op onze balans tussen werk en privé.
Ik ben niet ingehuurd om blogs te schrijven, dus doe ik hier mijn uiterste best voor? Of neem ik deel aan een activiteit met mijn team om te blijven leren en groeien in mijn rol, en om inzicht te geven in een onderwerp dat ons allemaal raakt?
